تحلیل روابط بین‏ سازمانی در مدیریت بحران در شهر اصفهان

کارآمدی مدیریت بحران ارتباط مستقیم با هماهنگی و همکاری در روابط بین‏ سازمانی دارد. در کشور ایران با وجود رخ‏ دادن بحران‏های مختلف و احتمال رخ‏دادهای آتی، از تحلیل روابط بین ‏سازمانی در ایجاد هماهنگی و همکاری در مدیریت بحران، برنامه‏ریزی و مدیریت شهری بهره‏گیری نشده‏ است. برای تحلیل روابط بین‏ سازمانی در مدیریت بحران، نشت نفت خام در رودخانه‏ی زاینده‏رود در سال 1387 ﻫ. ش. به‏منزله‏ی نمونه‏ی‏ موردی پژوهش انتخاب شده است که در آن واکنش اضطراری نیازمند سرعت عمل و هماهنگی گسترده بین سازمان‏های درگیر در مدیریت بحران بود. اهداف مقاله ردیابی سازمان‏هایی است که در یک وضعیت بحرانی چون «بحران نشت نفت خام در رودخانه‏ی زاینده‏رود» دخالت داشتند و همچنین بررسی روابط بین سازمانی آن‏ها و کارآمد نمودن روابط بین سازمانی در مدیریت بحران مورد نظر است. به این منظور، در چارچوب یک پژوهش توصیفی ـ تحلیلی و تحلیلی ـ تجویزی و با بهره ‏جستن از روش‏های بازبینی متون، تحلیل مستند متون نوشتاری، تحلیل محتوای متون حاصل از انجام مصاحبه‏ و نیز اولویت‏بندی نقش سازمان‏ها، عوامل سببی و زمینه‏ای روابط بین سازمانی، چارچوب‏‏های نظری زیرکار و نوع روابط بین سازمانی در مدیریت بحران واکاوی شدند. بازیگران این رویداد، نخست سازمان اصلی (مدیریت بحران استانداری اصفهان)، دوم سازمان‏هایی که نقش مؤثر داشتند و سوم سازمان‏هایی که نقش نسبتاً مؤثر داشتند، هستند. نوع روابط بین سازمانی در مدیریت این بحران از نوع اتحادیه‏ی تجاری است. چارچوب‏های نظری برای تحلیل روابط بین‏ سازمانی به ترتیب رهیافت یادگیری سازمانی و رهیافت نهادی هستند که بر پایه‏ی آن‏ها امکان افزایش هماهنگی بین سازمانی و نیز افزایش توان مدیریت روابط بین سازمانی در مقابله با بحران فراهم می‏شود.